තුන හතරකට වඩා පහුවුණු සරත් සෘතුවක හරි මේ දිහා ගොඩ වෙන්නට හිතුණු එකම මදෑ.
අනාදිමත් කාලෙකදි මගේ ජීවිතේ,
දෙදරුම් කන කුණාටුවකටත්
පැද්දෙන පොඩි හුළඟකටත්
දුවගෙන ඇවිත් සටහනක් තියල යන්න පුරුදු වෙලා හිටි
මේ බ්ලොග් එක...
වල් බිහිවෙලා තියෙන හැටි දැන්.
හැමදාමත් වගේ ආයෙත් කියන්නම්.
ආයෙත් ලියන්නම් කියල.
පිළිලයක් වගේ හිතට වදින ඇනෝ කොමෙන්ටුව දිහාත් බලං ඉඳල ඇවිල්ල,
ආයෙත් කියන්නම්.
ආයෙත් ලියන්නම් කියල.
හැමදාම වගේ ඔහොම කියෙව්වට ආයෙමත් සුපුරුදු පරිදි ලියන්න කියල ඔළුව හදාගන්න පුළුවන් වුණොත් ඒකම දෙයක් නේ. කොච්චර කරත් ඔච්චර තමයි.
ලියන්නටම කියල උනන්දුවක් ඇති වීමේත්, අහලකටවත් එන්න නොහිතීමෙත්,
අන්තය තීරණය වීමේ සාධකයේ නං තවමත් වෙනසක් වෙලා නැති තරං මගේ.
කම්මැලිකම!
ලියන එක නැවැත්තුවේ ඇයි කියල හිතන්න ගියොත් මගේ පාපකාරී ආත්මයට මම තවත් දොස් පවරන එක මිසක් වෙන වෙනසක් මගේ ඇතුලාන්තයේ ඇති වෙලා මම වෙනස් වෙයි කියල හිතන්නත් අමාරුයි නෙහ්. ඉතිං තේරුමක් නැති වැඩක්.
මගේ ලිවිල්ලෙන්, මං කුරුටු ගාන දේකින්, කොහේ හරි ගෙවෙන ජීවිතයකට කියවීමේ තෘප්තියක් ලැබෙන්නට ඉඩක් තියෙනවා යැයි කියල යම්කිසි දවසක මගේ හිතේ තිබුණු මිත්‍යාදෘෂ්ථියෙන් තවදුරටත් මම නොපෙළෙන නිසාත්,
වැඩි හරියක් ලියන්නේ අත්‍යන්තයෙන්ම විඥානික මට්ටමේ, පරිපූර්ණ සිතුවිල්ලක් බවට පත්නොවුණු හෝ භෞතිකමය වශයෙන් පැහැදිලි කර නොහැකි දේ නිසාත්,
නොලිව්වාය කියා කාටවත් පාඩුවක් නැත.
ඒත් හිත ඇතුලෙ පොදි ගැහෙන හිතුවිලි, එයින් එපිටට, මායිමකින් එහාට තල්ලු කරල දාන්න ඕන වුණාම.,
නොදනිම්.
ආයෙත් ලියන්නම්.
No comments:
Post a Comment
දැනුණු දෙයක්., පහළින් කියන්න.