එකමත් එක සොඳුරු හැඳෑවක.. එකමත් එක නොවන සොඳුරු හදවත් පෙළක්... එකට මුණගැහුන මොහොතක්....

නොලියපු බ්ලොග් එකක් ලියන්නටම හේතු වුනු හේතුඵලයක් ඊයේ හැඳෑවේ සිද්ද උනා. කාලයක් බ්ලොග් අවකාශයෙන් ටිකක් ඈතට තල්ලු වෙලා හිටි මාව ආයෙත් ඒ දිහාට අද්දගන්න තරමටත් ඒක ප්‍රබල උනා. මේ ඒ කතාව...


*****  (මම)  *****  added by ***** (ඇඩ් කරපු එකා) ***** to Galle වැසියෝ.
ඔතනින් තමා මේ කතාව පටන් ගත්තේ.
පෝස්ට් එකක් තියෙනවා ඊළඟ දවසේ මාව ටැග් කරලා. "ජුලි 2වෙනිදා උදේ 11ට ගාලු කොටුව ඔරලෝසු කනුව යටට."

වෙන වැඩ හිරවෙලා දවසෙම. ඒත් මොහොතකට හැමදේකින්ම මිදිලා පැනගත්තා. පරක්කුයි මම. ඒත් හැමදේම නැති වෙන තරම් නෙවෙයි.
"අඩෝ, කොහෙද උඹල ඉන්නෙ?"   මුළු රෑ පුරාම මිස් කෝල් ගහල ආතල් දීපු නොම්මරෙටම මම අයෙත් කතා කළා.
"ම්ම්ම්., මේ., මේ.., ඕලන්ද රෙපරමාදු පල්ලිය."
"ඒ මොක?"
"එතන ඉස්සරහ"
"එළ"

දාඩිය පෙරාගෙන පැදපු බයිසිකලේ පුරුදු තැනක් වෙන සවුත්ලන්ඩ්ස් එක ගාවම දාල පයින්ම ගියා 'ඕලන්ද රෙපරමාදු පල්ලිය' ගාවට. කට්ටියක් ඉන්නවා. ඒත් අඳුරන මූණක් දැක්කේ නෑ. අහ.., *****. දන්න ඩයල් එකක්.
එතැන් ඉඳං තිබුණේ 'රස'.  ඒවා ගැන මම කියන්න යන්න ඕන නෑ. ආපු උන් දන්නවා.

බ්ලොග් එකකින් විතරක්, ඒ ලියපු පෝස්ට් එකක හැඟීම්වලින් විතරක්, හැඟීමකින් හැඟීමකට, හදවතින් හදවතට විතරක්, කතා කරලා අඳුරගෙන හිටපු අපි.., හැබෑවටම ඉස්සරහට මුණ ගැහිලා කතාකරද්දී.............................................................................................................
ඒක ටිකක් විග්‍රහ කරලා කියන්නට අමාරු හැඟීමක්. විග්‍රහ කරලා ඒකෙ තියෙන 'රස' නැති කරගන්නේ නැතුව ඒ හැඟීමට එහෙමම ඉන්න අරින්න මම ආසයි.

අපි මුණගැහුනා. අඳුරගත්තා. කතා කළා. විහිලු කරගත්තා. අයියේ, අක්කේ, නංගි, මල්ලි, මචං, අඩෝ කියල ඇමතුවා. සින්දු කිව්වා. එකට අත්පුඩි ගහල තාලෙ ඇල්ලුවා. එක බත් පතේ කෑවා. එකෙක්ගේ පවසට තව එකෙක් වතුර දුන්නා.
වයරකින් විතරක් සම්බන්ධ වෙලා එකින් එකාට කතා කර කර හිටපු අපි ඊට එහා තිබුන සැබෑ ලෝකෙදි අතින් අත අල්ලගෙන හිටියා.
වටිනකම කියන්න බෑ මෙච්චරයි කියල. ඒත් වටිනවා. පොඩි කාලයක් තමයි. ඒත් ඒ වගේම වෙනින් පැය 3, 4කට වඩා වටිනවා, ගොඩාක්..
මොකද, එවලේ මුණගැහුනේ නිකම්ම නිකම් ජීවිත ටිකක් නෙවෙයි. නිකම්ම නිකම් හදවත් ටිකක් නෙවෙයි.
එකමත් එක නොවන සොඳුරු හදවත් ටිකක්..
එකමත් එක නොවන....